Rzeczy najważniejsze (2013)

Asi ‘Zupie” Z. – osobie, która wie, że miłość potrafi łagodzić

Wszystko, co stanowi jakąkolwiek barierę.   

         Jakie znaczenie mają nasze błahostki, drobne sprzeczki, gdy wisi nad nami widmo śmierci i życia, widmo Boga, który jest miłością i miłości, która Bogiem jednak nie jest? Słowa, gesty, otoczenie ramieniem, pocałunek – monety stają się przy nich piaskiem bez żalu wytrącanym z dłoni.

         Drzwi pokoju otwarły się powoli, skrzypiąc cicho i przerywając niczym niezmąconą dotąd ciszę. Filip, jak zwykle uśmiechnięty i spokojny, wszedł do pokoju i zapalił światło. Przeciągłym spojrzeniem ogarnął pokój: kolorowe ściany (pomalowane razem z ukochaną w szalone wzory, kółka, jakieś wyrazy) , dwa obrazy (słodkie szczenięta w koszyku i „Słoneczniki” van Gogha) , biblioteczkę pełną książek (oboje uwielbiali czytać), kilka kwiatów w doniczkach, kojec, w którym spał Maczug, ich dalmatyńczyk – i zobaczył Ewę.

        Siedziała z podkurczonymi nogami na bujanym fotelu, jednak trwała bez ruchu. Oczy miała zaczerwienione od płaczu, na stoliku piętrzył się stos zużytych chusteczek. Pustym wzrokiem wpatrywała się przed siebie. Dopiero po dłuższej chwili drgnęła i przeniosła wzrok na niego. Wzięła głęboki wdech, otworzyła usta, ale nie przemówiła.

-Ewuś… Co się dzieje?

-Kochanie…

-Co się dzieje? – powtórzył mocno zaniepokojony – Ewa, czemu siedzisz tu i płaczesz? Jeszcze w samej koszuli nocnej, a w mieszkaniu zimno, że hej. Wiesz, jaka jesteś chorowita, zaziębisz się.

        Kiedy to powiedział, jego żona parsknęła śmiechem, zupełnie do niej niepodobnym – pełnym cynizmu, ale i  rozpaczy.

- Jestem chorowita – w jej głowie czaiła się ironia.

-Serce, zaraz nie wytrzymam! – rzekł surowo, ale oboje wiedzieli, że cierpliwie i wyrozumiale zaczeka, aż będzie gotowa wszystko mu powiedzieć.

-Wybacz – szepnęła po dłuższej chwili. – Nie chciałam, by tak się stało. Nie wiedziałam.

-CO mam ci wybaczyć? – Mężczyzna zmarszczył brwi.

- Był taki moment, kiedy myślałam, że … że nie chcesz już ze mną być, że mnie zostawisz dla kogoś innego… Nie, nie przerywaj mi! Dla kogoś lepszego ode mnie… W dodatku ten wisiorek ze złotym serduszkiem… Nie mówiłam ci o tym, ale znalazłam go, kiedy szukałam w szufladzie jakieś płyty. To było tydzień po moich urodzinach, więc pomyślałam, że gdyby to było dla mnie… - Zamilkła.

-… A ja to przechowywałem na gwiazdkę – dokończył za nią.

- Teraz to wiem, ale wtedy załamałam się. Nie potrafiłam spojrzeć ci w oczy, zapytać o to, nie potrafiłam tak żyć!

        Przegryzł dolną wargę – zdenerwował się. To było do niego niepodobne.

-Czy ty … Chcesz powiedzieć, że z kimś …

-Nie ! – krzyknęła głośno. – Upiłam się. Nie byłam sobą, nie wiedziałam co robię.  Poczułam, że nic mnie nie obchodzi, że jestem odprężona, silna. Wyszłam na miasto i wtedy spotkałam ich. Zaczęli mnie zachęcać, bym do nich dołączyła. Uległam. Wzięłam prochy, w żyłę.

-Ile razy? – zapytał powoli.

-Raz, Ten jeden raz. Potem nawet mnie nie kusiło, by to powtórzyć. Nie chciałam tego. To, co wtedy zrobiłam … czułam się, jakby to był ktoś inny.

       Właśnie dlatego go kochała – nie krzyczał, nie płakał, a słuchał głaskając ją po policzku i przyciskając do piersi.

- Potem zaczęłam chorować. Mocniej, częściej. Zrobiłam badania.

-Jesteś chora na AIDS. – To nie było pytanie. – A skoro byliśmy ze sobą potem … Skoro się kochaliśmy…

         Ewa wydała z siebie coś pomiędzy szlochem, a krzykiem. Łzy skapywały z oczu na policzki, z policzków na koszulę, jedna po drugiej.

-Filip … - wyłkała. – Filip…

Wtuleni w siebie, jeszcze wczoraj – szczęśliwi i spokojni, dziś – poważni, zaniepokojeni.

-Co teraz? – spytała w końcu.

-Nie płacz – szepnął Filip, głaszcząc jej włosy.

-Zabiłam nas ! Zabiłam ciebie!

-Nie płacz. Jutro pójdę na badania. Nawet jeśli … chcę umrzeć razem z tobą. Śmierć jest ponoć początkiem. Najważniejsze jest to , bym miał ciebie. Poza tym kto rzekł, że musimy od razu umierać? – Zaśmiał się cicho, melodyjnie, bez cienie żalu czy ironii.

    Zasnęli, trzymając się za ręce.