31. Historia damy zarannej

O przyjacielu, usiądź tu.

Wysłuchaj historii niczym ze snu.

Kiedyś przekaż ją dalej –

Opowieść o damie zarannej.

A kim była – ja powiem ci prawdę.

Przed latami kilkoma,

 Gdy młody byłem jeszcze,

Siła, zręczność i odwaga były moim orężem.

Wśród wilków się wychowałem,

Wśród nich także wtedy żyłem.

To one mną się mną opiekowały,

Dla nich wilczątkiem byłem.

Zmysły ludzkie pozostały,

Ale byłem inny – inny niż wszyscy.

I nie bałem się – wilki się nie bały.

Lecz kiedy raz szedłem ścieżką prostą –

Drogę mi zagrodziła :

Suknię czerwoną miała,

A skórę bladą jak ściana.

W ręku miecz trzymała ;

Wojownicza dama zaranna.

Śmierć.

Spojrzałem na nią zdziwiony,

A ona otworzyła usta :

„Śmierci patrzysz w oczy?

A może ogarnęła cię rozpusta?”

Podniosłem dumnie głowę,

By pokazać, że strachu nie odczuwam.

Ona zaś wyciągnęła rękę,

By powołać mnie na trupa.

-Nie! – zaprotestowałem,

Choć była to droga pusta.

„Czy boisz się?” – zapytała.

Zaprzeczyłem. Odwaga we mnie drżała,

Lecz wciąż się we mnie utrzymywała.

Wtedy poczułem, że ciemność mnie ogarnia.

-A więc zabij mnie, zabij!

W moc twą bowiem wierzę.

Lecz później powiedź wilkom,

Że je kocham szczerze.-

Nagle ciemność  opadła,

Dama zaranna znów przede mną stała.

„Wiesz, co to miłość, młodzieńcze.

Śmierć to miłość złamana.

A że kochasz szczerze…

Ja w to wierzę.

Mnie , śmierć potężną, upartą i mściwą,

Nie odwaga, lecz miłość wzruszyła.

Za to ci życie daruję.”

-Dziękuję o pani, dziękuję.-

Od tej chwili,

Chociaż nadal jestem głupi i dziki,

Miłość szanuję i – kocham.

Bo wiem, że gdzieś w świecie :

Na pustkowiu, w mieście czy w lesie,

Obserwuje mnie.

Serce złamane.

Dama zaranna.

Śmierć.