27. Dawidowe pieśni

Podczas podróży wędrowiec

Na pustyni rozległej jak Morze Czerwone-

                                                                             Zgubił drogę.

Strudzony upadł na kamień i czekał

Na śmierć lub zbawienie.

Czy to aby nie jedno?

A jego rodzina czekała śpiewając Dawidowe Pieśni.

Gdy mąż i ojciec nie wracał,

Zwrócili się po pomoc do Pana.

Modlili się o życie dla zaginionego,

Gdy ten modlił się o śmierć bezbolesna.

Jak dzwony uderzały Dawidowe Pieśni,

Chórami wzbiły się nad niebiosa.

Dążący śpiewem poruszyli Pana

Bo to On uderzał w ich serca,

Wdarł się (nie siłą, nie myśl tak!).

W kręgu dzięki Niemu dzieci usiadły

Wzniosły swe twarze ku Bogu i prosiły modlitwą.

…Boże, nie zabieraj…

A wędrowiec już nie żył, lecz „choćby i umarł – żyć będzie”.

On klęczał przed Pana majestatem,

Śpiewał Dawidowe Pieśni,

A Jezus, co po prawicy siedział, rzekł :

„Musisz wrócić do nich;

Dla Boga nie ma niemożliwego.

Szanuj me przykazania, a powitam cię jak przyjaciela mojego.”

Wędrowiec wrócił.

Do końca i zawsze śpiewał Pieśni Dawidowe.