22. Droga specjalna

Byłem drobny i szczupły;

Koszmar dzieciństwa, powód do dumy – chucherko.

I byłem tak stary, mając te lat naście,

Że pomagałem dzieciakom, co chciały stanąć w połowie drogi.

Byłem cieniem, by nie zbudzić wroga z magazynkiem,

By nie rozerwać nieba pełnego okruszków granatu.

Znałem ludzi, którzy nie wrócili,

Spotykałem na drodze te złamane gałązki,

Co zapomniały, że istnieje wyjście z tego świata

Ohydy, bo nadzieja silniejsza od odoru, przez któryś omdlewał.

Byłem szczurem, znałem wszystkie ścieżki ,

Bóg albo mnie kochał, albo się gniewał,

Bo zawsze wychodziłem na powierzchnię.

I cicho niosłem ze sobą nowinę-meldunek ,

Choć czasem, jak za dawnych czasów, była to dżuma.

Byłem wszą, którą należy zniszczyć, chorobą

Co wyłazi ze szlamu, bo jej prawem nie jest egzystencja,

Co niszczy wszystko co piękne i dobre;

I dlatego musiałem stanąć w obronie piękna,

Musiałem walczyć, by śmierć była prawdziwie dobra.

Nie chciałem tam schodzić i właśnie dlatego schodziłem.