2. Ostatnie pożegnanie

I

Nie łudzę się, że ławki się zapełnią.

Wiem, nawet wtedy będę samotny.

Może dlatego, że to wciąż część życia.

Życie i umieranie – gdzie jakaś granica?

Postawią mnie na katafalku

(Napatrzcie się na mnie! Wreszcie góruję!),

Wnuki podniosą zlękniony wzrok.

Boli mnie, że nie będę już dziadziem,

A strasznym jak sen kolczasty – trupem.

Pod koniec zabiorą mi wieńce, kwiaty;

Odbiorą ten ostatek, odrobinkę patosu,

By oddać potem – odgrodzony marmurem.

Utworzy się ciemny, ponury korowód

Ludzie na końcu odprowadzą mnie, odprowadzą,

Ale będą podążać za chorągwią.

Ona będzie drogowskazem. Nie smutek. Nie trumna.

Odprowadzą mnie moi koledzy,

Starsi o kilka lat, zgarbieni, skrzywieni, przygłuchawi.

Ci, których odwiedzałem w ich chorobach,

Aby się pożegnać- tak w razie czego…

II

Co potem?

Bóg przyjdzie w końcu i powie:

„Szukałem sprawiedliwych!”

Zupełnie jakby chciał się usprawiedliwić…

(Sam przed sobą, tak tylko, bez potrzeby)

Bo i tak nikt przecież nie słucha Boga.

Boga – i mnie.