19. Rozmowa z Duchem

-Czymże jest życie? Powiedz.

-Duchu, życie to nieustanna spowiedź.

Gdy za złe czyny chcesz ponieść karę,

Czynić musisz znowu, a tamto w odprawę.

-A co jest jego sensem?

-Duchu, miłość jest życia pokarmem,

Rozkoszuj się więc każdym kęsem.

Jak przeznaczeniem biegu jest meta,

Tak życie to gra, śmiertelna ruletka.

-Czemu mówisz o śmierci, młodzieńcze,

Gdy kwiatów życia możesz rwać naręcze?

Nie doceniasz tego, co masz,

A wszystko ulotne i cenne – jak czas.

- Zdradzę ci moją tajemnicę:

Ja wiem, jak zakończyć życie.

Nie mam monet krwią naznaczonych,

Na życie pełne bólu przeznaczonych.

Pamiętam jednak, że śmierć jest za darmo,

Więc umrę – umrę głośno, a marno.

Krzycząc, będę chwalił anioły upadłe,

Już za życia bezsensownie martwe.

Z pustką na twarzach, uśmiechu bezmyślnym…

Będę je chwalił – klął w duchu nieczystym.

Spadając na to wzniosłe dno,

Kochając miłość, przyjaźń, zaufanie…

                                       … całe ich zło!

-Głupcze!

Kim są dla ciebie anioły upadłe?

Czorty i diabły czarne?

-Źle zrozumiałeś moje słowo.

Upady anioł to człowiek, każdy!

Gdy bez emocji pozostawia swój świat,

Nie jest już tego życia wart.

Piękne uczucia zamienia w to:

Zazdrość, nieufność, złość, ot co.

-Mówi to człowiek,

W dodatku – w tobie też czai się mrok.

Zapamiętaj jedno dobrze,

A uczynisz mądrze.

Życia nie docenisz, jeśli go nie zechcesz.

Spójrz na umierającego, a próżności nie połechcesz.

Kiedy niczym ryba wyjęta z wody

O każdy oddech walczy;

Gdy w ciszy z bólu jęczy,

Oznajmiający złe wieści jest równy mordercy.

Łzy w oczach matki, ucisk w sercu córki,

Syn się wzdryga, jakby oblazły go mrówki.

O łyk życia poprosisz, owoc jeszcze jeden,

Powiesz : „Błagam! Dni kilka! Chociaż tydzień!”

-Mądrości powiadasz,

O śmierci prawdy śmiało wypowiadasz.

Lecz skąd te myśli znasz?

-Przecież wiesz,

Jam Duch, władca zagubionych dusz.

Sam życie zmarnowałem,

Teraz błąkam się tu.