We wcieleniu drzewa

Tekst dedykuję wrażliwej i pełnej sympatii osobie 

Uli K. 

Którą poznałam na treningu psychologicznym

I niezmiernie się z tego cieszę. 

Byłam ziarenkiem. Wokół tylko ziemia i choć było to miejsce, gdzie mogłam leżeć schroniona, cicha, czułam się jednak przytłoczona.

Kiedy wzrastałam, myślałam o bólu. Myślałam o tym, jak wszystko rozsadza mnie od środka. Jak po to, by wzróść, w chwili obecnej pękam. I pięłam się w tych dwóch kierunkach, w górę i w dół i choć to normalne, ma to w sobie coś zastanawiającego- góra i dół, a oba dają siłę.

Nieistotne było to, jak stawałam się dorosłym drzewem, nie przywiązywałam do tego wagi, chociaż towarzyszyło mi odczucie, że wszystko się zmienia, że nic nie będzie takie naturalne i swojskie jak przedtem.

Pomyślałam, że zaczyna mnie otaczać cywilizacja i wyobraziłam sobie trzy duże bloki, a mnie pośród nich, stłamszoną, pozbawioną tak ważnej przestrzeni, światła, otoczoną tym kamieniem i cegłą. Szare bloki. Jedyną wartością były dzieci, które biegały niedaleko, które zostawiały obok mnie rowery, próbowały się po mnie wspinać, zrywały gałązki. Ich bliskość była mi potrzebna. A potem odgrodzili mnie płotkiem i już nikt nie przychodził. Dalej ktoś zostawiał czasem nieopodal rower, ale dziecięcy śmiech zastąpiła cisza.

A ja, wysokie już drzewo, całkiem silne, choć nie potężne i rozrosłe, byłam wśród tych bloków i jedyne, co mi pozostawało, to patrzeć za horyzont. Nie myślałam o zimie czy jesieni. W mojej myśli zawsze trwała wiosna lub lato. Wiosna lub lato, nawet jeśli panował chłód i słońce ledwo przedzierało się przez chmury. Wydawało mi się, że tam dalej musi być bardzo słonecznie. Tam, na horyzoncie, gdzie była rzeka, zwykła rzeka otoczona innymi drzewami. Pewnie rosły wśród nich grzyby. Pewnie unosił się tam ten wspaniały zapach lasu. Liściaste i iglaste drzewa blisko siebie, jakby jaśniejsze, jakby radośniejsze ode mnie. To miejsce tętniło nie tylko życiem, ale i szczęściem, a ja byłam tutaj, stłamszona przez bloki.

Kiedy byłam nasionem, zastanawiałam się, czy będę dębem. Ale nie czułam w sobie tej siły. Zostałam brzozą.

Jestem ogrodniczką.

Myślę, że drzewu nie trzeba wody. Gleba co prawda jest kwaśna, ale drzewo już się przyzwyczaiło, już sobie radzi. Drzewo może funkcjonować w prostszym, fizycznym sensie. Ale drzewo potrzebuje ciepła i piękna.

Drzewo potrzebuje tego, żeby usunąć ten wstrętny płot, który go odgradza. Drzewo chce, żeby ten teren suchej ziemi pokryć trawą, gęstą, przyjemną do chodzenia po niej boso. Drzewo chce, żeby wyrwano część chodnika, kostki brukowej i posadzono obok niego drzewo albo dwa. Żeby mogło się z nimi zżyć, z początku zaopiekować, a potem żeby mieli po prostu siebie. I już nic by się tak naprawdę nie liczyło, ani bloki, ani oddalenie od lasu i rzeki.

Byłoby cudownie, gdyby w oknach postawić doniczki z kwiatami, a ściany bloku pokryć bluszczem. Myślę, że drzewo nie czułoby się inne, wyobcowane, odstające. Drzewo mogłoby się poczuć jak w domu. Jakby stworzono dla niego mały las, w którym mogłoby spróbować być szczęśliwe.

Bloki. Niechaj będą te bloki i kostka brukowa, ale wokół bluszcz i kwiaty i inne drzewa, które rosłyby szybciej i dały siłę tej brzozie, kiedy zaczęłaby ją tracić.

I mam wrażenie, że wtedy słońce wyszłoby samo.