7. Przepaść

W dół spójrzcie, panowie i panie!

„Otchłań śmierci? Niedoczekanie” – mówicie.

Spod koronek, peruk, ozdób ogromnej wartości  -

W dół spojrzeć nie chcecie…

Na wyżynach dumy i bogactwa,

Ubrani w lśniące szaty,

Wyrok na siebie wydajecie.

Wyrok śmierci.

A tam w dole wciąż jestem ja.

Macie ponoć wszystko – po co tu zaglądać ?

Jeszcze serce coś wzruszy …

„Biada wam, biada!” – krzyk mój

Echem po labiryntach sumień się niesie.

A jednak! Patrzą na mnie!

Spoglądają w  przepaść i rzeczą :

„Głupi człowiecze! Zamilcz na wieki ,

Zwróć twe oczy ku sobie :

My – górą, ty- dołem.”

Nic nie odpowiedziałem,

Szyderczym zaniosłem się śmiechem.

Ziemia się zatrzęsła ,

Gwiazdy świecić przestały (koniec świata przeczuwały).

Przepaść stała się wyżyną,

Wyżyna – przepaścią.

Jezus bierze mnie do siebie,

Ich – czorty każą wielce.

I… choć serce miłością przepełnione,

Wołam : „Ja- górą. Wy- dołem”.