Przyglądam się Ziemi.
Wyglądam przez okno.
Czuję potęgę świata,
Potęga świata czuje swoją przewagę.
A my wciąż ją niszczymy – wciąż niszczymy Ziemię.
Przyglądam się ludziom, spoglądam w ich oczy.
Wyczuwam ich emocje, czasem one mnie ranią.
Oni ich nie znają, a wciąż je niszczą.
Wciąż niszczą emocje.
Wciąż niszczymy ludzi.
Spoglądam w lustro,
W swe szklane
odbicie, tak groźne wybuchu,
Tak bliskie zbiciu przyległych kawałków szkła.
Nic nie poradzę na to,
Że osoba w lustrze jest taka inna –
Przecież to nie ja !
To tylko naśladuje moje ruchy, bo uczuć nie potrafi
odczytać.
Jak wszyscy.
To tylko odbicie, a wciąż chcę zniszczyć;
Wciąż chcę zniszczyć siebie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz