20. Koń

Spojrzałam z wątpieniem w przyszłość –

Czytałam listy, słyszałam słowa,

Czułam to, przed czym mnie ostrzegano,

Przed czym broniła mnie matka sroga.

I nastąpiło przebudzenie.

Szłam niepewnie drogą,

A koń zniewolony kroczył ulicą.

Spojrzał na mnie ze smutkiem.

Czy i on badał przyszłość ?

Ostatkiem sił ciągnął ciężkie drewno.

Zwolnił kroku.

Bat ognisty świtem rozciął powietrze.

Bolało jeszcze….

Krzyk mój rozdarł ciszę błogą :

Czemu krzywdzono istotę tak dobrą!?

Do końca podróży jej towarzyszyłam,

Miłością – smutek zaspokoiłam.

Na końcu podróży powiedział : „dziękuję”.

Teraz z myślą o mnie ludziom pomaga.

Nie żałuję.