69. Wierność

Przybył pan – nie na rumaku, nie miał bogactwa,

Lecz to właśnie jego dziewczyna pokochała.

Splecione dłonie, długie rozmowy i wiedziała –

Z nim chce spędzić życie, jego wybrała.

-Zostawi cię dla innej! – wiary nie dała.

- Co ci może zapewnić? – „Miłość” – odpowiadała.  –

Na cóż mi pierścienie, na cóż mi skarby?

Bez niego cały świat nic, nic nie warty !

On jak woda, gdy czuję pragnienie,

A bez niego nic nie istnieje.

Jedno tylko wiedzieć chciała …

I gdy wyjeżdżał, usłyszała ciche :

-Kocham. Jak nikogo przedtem – kocham.

I wrócę ,czekaj tylko na mnie.

Trudne sprawy załatwię, domek dla nas znajdę.

O, pani mego serca – będziemy zawsze razem.

Wyjechał.

Ona czekała pośród nocy,

Bosa pośród szeleszczących traw.

Płakała i śmiała się na przemian,

Wyglądała jego twarzy pośród wszystkich ziemian.

Samotna, choć piękna jak wschód poranka.

Inni przybywali , o rękę prosili,

Ona ich nie chciała, nie oni jej mili,

A tamten odjechał, pozostawił złudzenia.

Na granicy szaleństwa – zostawił, zapomniał, wziął inną?

Na granicy miłości i nienawiści, obarczająca się winą,

I wśród myśli : „Nie wróci. Zostałam sama.

Niegdyś panią serca jego zwana”.

Tak wiatr szumi w powiewie : „Sama !”

„Sama ! Sama!” – tak jej wciąż rzecze.

Przyszła starość, choroba i śmierci wizja,

Ujrzała ciemną postać z kosą - na spotkanie jej wyszła.

Z nią też odeszła , a śmierć poprowadziła ją –

Do tego, na którego wiecznie czekała.

-Wiedziałem, ma luba. Wiedziałem, żeś wierna, kochana!